Verliezen is taboe
society, emancipation, opinion
In de HP/De Tijd staat een aardig ‘interview’ (dat is het dus niet helemaal, maar wat mij betreft wel bijna) met Marian Donner. Zij roept op tot het weigeren winnaar te willen zijn, want dat is een kapitalistische gedachte. Ik voel mij meteen aangesproken, want bijvoorbeeld mijn dus zegt weleens dat ik mijn talenten verspil. Gewoon lekker doen waar ik zin in heb, dat is het toch niet helemaal volgens haar. Zij is ook zo iemand die altijd bijzonder reizen moet maken, en niet gewoon lekker even een midweek in een caravan op de Veluwe kan zitten. Ik ben daar juist heel goed in. Sorry zus :)
Wat ik bij het artikel wilde opmerken is dat ook de oproep meer te stinken, drinken, bloeden, branden en dansen zelf dwangmatig over komt. Het sjorren om ’te leven’; de bohemien uit te hangen, dat vind ik dus precies even oppervlakkig als de selfie. Misschien ging het interview meer over hoe ‘winnen’ een kapitalistische waarde is, en hedonistisch zijn daar niet per se onder te scharen valt. (Hoewel, zeker ten dele; er is goed aan te verdienen, toch?) Net zoals zoveel mogelijk films kijken een prima doel is, is niet stinken, drinken, bloeden dat wat mij betreft ook. Doe mij maar een sappie, een beetje pielen met mijn electriek (zal ik nu twee of drie groepen bij laten plaatsen voor de keuken en warmtepomp?) en af en toe het groen in: dat lijkt me op dit moment genoeg!