When Simcity got serious
Een van mijn favoriete games, Simcity. 2000 was de eerste versie die ik speelde, toen nog op de computer beneden in de woonkamer. Zie je nu ook nooit meer, bureau’s met computers in de woonkamer. Later vertelde een oom, die heel wat jaren in de Amsterdamse gemeenteraad heeft gezeten, dat dit spel verplichte kost moest zijn op scholen. Zo konden kinderen immers leren hoe een stad werkt. Ik denk dat hij zelf het spel nooit gespeeld heeft, want ik heb bij hem thuis nooit een computer gezien.
Gisteren kwam er een mooie retrospective langs over de business simulations kant van Maxis, de studio achter Simcity. Ik wist niets van die business simulations kant af natuurlijk, maar het kernprincipe van Sim-games (van vele actoren met simpele regels complex gedrag vinden, en begrijpen hoe veranderingen op grote schaal samenhangen met veranderingen in die simpele regels.) lijkt inderdaad iets wat je niet alleen op een stad kunt toepassen, en dat is dus ook gebeurd. SimRefinery, SimHealth zijn wat ’titels’ uit die helft van Maxis, onder bewind van John Hiles. Voor meer moet je maar het artikel lezen. Deze quote wil ik in elk geval even aanhalen:
In this new game, SimHealth, Hiles wanted to take that idea to another level. He wanted players to have to explicitly state their beliefs about health care – about individual liberty, or the importance of community – then see if they could overhaul the American health care system in a way that matched their ideals. He wanted the player to have to confront their own ideology and understand what that ideology looked like as a real policy.
Dat klinkt nog steeds als iets dat ontzettend nuttige scholing voor alle burgers zou zijn!