Waarom downloaden goed is.
Deels een crosspost vanaf een reactie die ik plaatste op tweakers, dus enkele overdrijvingen voorbehouden, maar enfin:Downloaden (synonoem voor kopieren) is niet stelen, ik neem immers geen goed in beslag dat niet meer verkocht kan worden. Downloaden is delen en fair use, dat is namelijk hoe wij mensen het al duizenden jaren doen met muziek en ideeen: kopieren en eventueel aanpassen en verder doorgeven. Het idee van intellectueel eigendom is een modern idee van nog maar een eeuw (misschien twee) oud en onnatuurlijk. Omdat kopieren van auteursrechtelijk beschermd materiaal totaal iets anders is als stelen, is er ook een geheel nieuw wettenstelsel geschapen om dit te accomoderen. Anders had kopieren gewoon onder strafrecht kunnen vallen, maar gelukkig vond men toen en de meesten nu nog dat dat een onnatuurlijke maatregelen is. Wetgevers maken zulke geheel nieuwe wetten niet omdat ze daar zin in hebben, maar omdat het iets wezenlijks anders is, kopieren of stelen.Laat daarom bij deze de notie dat kopieren=stelen en snelle dood sterven, het is feitelijk en juridisch onjuist.Essentiele vergissing in het betoog dat door downloaden minder geld verdient wordt en minder ‘content’ gemaakt kan worden, is dat de IFPI (en al die andere zogenaamde belangenbehartigers van film/muziek industrie) toch vooral voor de eigen bureaucratie strijden. Ze willen zelf geld verdienen, en doen dat door voor minimale diensten belachelijke tarieven te hanteren tenopzichte van de muzikant en muziekliefhebber. De belangengroeperingen en maatschappijen zijn het die de artiesten/contentmakers afpersen. Zoals je weet gaat er bijvoorbeeld van een CD maar een paar cent (dubbeltje, misschien kwartje) naar de artiest. Verreweg het grootste deel (enkele euro’s) naar het label. Muzikanten verdienen kun geld met optredens en concerten, niet met CD’s, die zijn voldoende verziek door de platenmaatschappijen.Daarnaast ziet de belangvereniging over het hoofd dat met het internet men toegang heeft tot een veel en veel breder scala aan muziek met name. Sites zoals magnatunes en garageband tonen aan dat ook kleine namen steeds vaker gehoord worden. Zij danken hun succes juist vaak aan het ongevraagd downloaden van hun nummers, omdat zo mensen geinteresseerd raken en eens een album kopen (en dan vaak direct bij de artiest, zodat het ineens wel een manier is om geld te verdienen, ook voor de kleine namen). Radiohead toont aan dat het ook kan werken voor grotere namen, als je maar durft en vertrouwd in je eigen kwaliteit en in je fans.Het toont mooi aan waar het verschil in filosofie zit: je gaat ervanuit dat er een ‘industrie’ is of moet zijn die in een behoefte voldoet en dus belang heeft om geld te verdienen en desnoods crap te maken en die toch te marketen. Elk gemist gedownload nummer is een dollar onverdiend is de gedachte.Foutief, zo blijkt. Mensen hebben geen industrie nodig om in een behoefte voorzien te worden, maar willen gewoon naar goeie muziek luisteren, en onbekende namen kunnen dat natuurlijk net zo goed als bekende. En het blijkt dat men daar best voor wil betalen, ook al kun je het downloaden. Downloaden is een methode om erachter te komen wat je smaak is, niet alleen om niet te hoeven betalen. Men heeft vaak zat muziek gedownload die ze nooit zouden kopen als je het niet kon downloaden. Anders komt zoals gezegd ook voor: men vind nummers van een onbekende band op internet en besluit een album aan te schaffen. In het kader van cultuur is downloaden dus goed, en daar is waar de cultuurcommissie over gaat en zich mee bezig moet houden, niet met de financiele solvabiliteit van de maatschappijen.