The Kek Wars

30 July 2018 society, psychology, magic, change

Deze schrijver is geïnteresseerd in de geschiedenis van ideeën, en schrijft nu over de ‘Kek Wars’, wat hij ziet als het voorspel op een mogelijke aanstaand kantelpunt in de ordening van de samenleving. Dit is geen uitzonderlijke gebeurtenis, immers ideeën volgen elkaar nu eenmaal op en hebben altijd consequenties voor wie precies macht heeft en wie niet, en dus is dit slechts de volgende iteraties in een eindeloze cyclus. Het interessante is dat het (m.i.) een tamelijk lastig onderwerp (hoe werken samenlevingen?) goed leesbaar uiteenzet. Ten tweede is het actueel, omdat het de opkomst van ‘Neoreaction’ en Trump als casus gebruikt.

Mainstream, losers, value signaling / bubbels / identity politics, het zijn begrippen van een orde die als doel het afdwingen van conformisme hebben. Die loyaliteit aan een orde is de makkelijkste manier van een elite om zich in stand te houden (hier betekent het woord elite dus wat het eigenlijk betekent: de machthebber, de stuurders, de hoofdzakelijke profiteurs van de huidige orde). De schrijver noemt de uitvoerders van deze orde de ‘managerial aristocracy’: mensen die loyaal zijn aan de orde (en dus aan hen die hem bedacht hebben/sturen: de elite), en daarvoor kruimels terug krijgen. Dit artikel is deel 2, in deel 1 meer over de werking van de managerial aristocracy, ook wel de lakeien. Een stevige kritiek dus aan het adres van allen die wij als liberale vrijdenkers zien, want issues als racisme of seksisme leggen volgens de schrijver perfect bloot dat het nut van die issues een selectieprocedure is: geef jij wel de juiste antwoorden opdat je een geschikte lakei zult zijn? Migratie en arbeid komen ook terug in het verhaal van wat de voedingsbodem precies vormt.

Dan nu over naar de ’losers’: mensen die geen hoop hebben op een functie als rader in de machine, en daardoor niet op kruimels hoeven rekenen, maar daardoor ook daadwerkelijk vrij kunnen denken. Zoals het artikel zelf ergens zegt, het is een oude cyclus dat de losers verandering willen en in toenemende mate afdwingen totdat via een kantelpunt de nieuwe orde realiteit is en zelf weer een groep losers zal kennen, en zo voorts. Wat ik een interessante paragraaf vind is die waar de auteur benadrukt dat deze losers alle kanten uit kunnen, ook een goeie:

What happens in such situations is that the losers become the only ones willing to talk about the things that matter most to a great many people. That means, in turn, that whatever ideology the losers happen to have embraced may just become the guiding vision of radical political change, and if the change goes far enough, that ideology can end up imposed on a nation. If you’re lucky, the losers in question might embrace democratic nationalism, and you get a successful democracy such as modern Ireland or India. If you’re not lucky, the losers in question might embrace a far more toxic ideology, and you get Nazi Germany or the Soviet Union.

Het artikel gaat in op hoe die verliezers met hun totale vrijdenken tot een consensus en dus verandering kunnen komen (immers, ongeorganiseerd vrijdenken leidt hooguit tot wat ongelezen boeken, of nu, internetposts): Alt-Right of Neoreaction. Nu volgt even een waarschuwing:

Waar ik de schrijver verlies is bij het deel over magie, waar ik in deel 1 nog prima meekwam. Ik heb erg het gevoel dat hij dit erin propte omdat hij nog een appeltje te schillen had en helaas doet het wat af aan het verder heldere stuk. Magie definieerde hij als door te willen verandering te realiseren, voor zover het individu invloed heeft. Dit kan dus slechts het eigen gevoel zijn, maar alle vorm van manipulatie (cause->effect) van de wereld om ons heen vallen eronder, immers, acties van de mens beginnen met een wil die actie te ondernemen. Uiteindelijk wordt het betoog helderder: ‘chaos magic’ gebruikt symbolen, en een meme (kek kikkers) zijn dat, en hebben effect (zijn magie). Zijn stelling is dat door het ontbreken van gronding deze kikkermememakers (occulten) gevaarlijk zijn: zij begrijpen niet goed wat ze doen.

Er komen nog meer delen, dus zijn analyse is niet af. Het is jammer dat deel 2 eindigt middenin wwn deel overpepert met de magie-analogie, maar dat maakt het eerste deel niet minder interessant. Ben benieuwd of deel 3 dit slot weet om te zetten in weer een helder en informatief stuk.