Oekraïne: tussen oost en west
In het informatiegeweld over deze oorlog is er iets dat mij opvalt en van het hart moet: het ongemakkelijke gemak waarmee pacifisme en Doegin’s sferen van invloed samen gaan. Oekraïne is een van de landen dat tussen oost en west ligt; in het geografische midden van Europa wat men vaak toch Oost-Europa noemt. Het zijn landen waar de buitenlandse bezetting in de vorm van de Sovjets nog vers in het geheugen ligt, en waar ook vele Westerlingen helaas nog weinig tot niets van weten (wat kregen we er tenslotte op school over? Ik ook niet veel.) en er geen grote noodzaak toe zien daar wat aan te veranderen. Dit deel van Europa behoorde tot voor kort defacto en de jure inderdaad tot de invloedssfeer van het Kremlin.
Wat stoort mij nou zo? Dat het erop lijkt dat de oplossing van pacifisten is dat we Doegin’s giftige verdeling lekker zo in stand houden. Dat we democratie zien als iets dat ‘wij’ nodig hebben, maar dat ‘zij’ dat maar moeten laten wachten totdat het er klaar voor is. Dat wij de geschiedenis van Oost-Europa vooral maar moeten laten blijven voorkauwen door het Kremlin, want een principieel standpunt innemen voor democratie voor elke Europeaan bezorgt ons wel erg veel atoom-stress. Dat deze landen sowieso maar sindskort ’echt’ bestaan, dus dat hun voortbestaan onderhandelbaar is.
Het Kremlin heeft in haar lange geschiedenis geen enkele keer laten zien dat het voor onderhandeling vatbaar is. Het is dan ook geen staat zoals de onze: het is een kleptocratie dat een gebied, en steeds meer daarvan, nodig heeft om uit te buiten, of het nu grondstoffen, vee, of mensen zijn die daarop te vinden zijn. Het kan niet bestaan zonder zo nu en dan weer een plakje van andermans worst voor zichzelf af te snijden. Dat weet men in Polen en Oekraïne maar al te goed.
Vrede in Europa is niet gewonnen met appeasement. Dat is tijdelijk, zoals de regelmaat van de Russische (eigenlijk: Kremlin) interventies laat zien; steeds weer een plakje. Al eeuwen lang. Duurzame vrede in Europa is niet mogelijk zolang dit Kremlin bestaat, zolang het grootste territorium van Europa geen democratie is maar een set gebieden waar een pseudo-feodaal systeem een rangorde van wedijverende landheren in stand houdt. Ridders willen zoeken altijd weer naar nog weer een boer om de helft van het graan van in beslag te nemen.
Pacifisme-de-westerse-stroming zit er dus naast: de vrede wordt niet bewaard door tegemoet te komen aan een inherent woekerend bewind; daar winnen we hooguit een paar jaar mee, over de hoofden van volkeren die net als wij alle recht hebben op democratie en vrijheid, en vrijwaring van inlijving bij zo’n ziek bewind. De vrede winnen we door ten eerste geen meter terreinwinst meer te gunnen aan het Kremlin, en ten tweede door zo snel mogelijk dat bewind te onzetten. Ook de Russen moeten we in de 21e eeuw meer gunnen dan defacto horigheid en de daarbij behorende overlevering aan de grillen van die criminele staat en haar top van 600-or-so oligarchen.
Vrede is een eind aan Oligarchije.