Nederland is ongeëmancipeerd
… en niet geschikt voor kinderen. Hè, wat? Ja, Nederland is niet geëmancipeerd.
Hoe kom ik hierbij? Naar aanleiding van dingen die ik de laatste jaren lees en hoor over kinderopvang, school, het ontbreken van vaderschapsverlof, het bizar korte moedersschapsverlof, de bizar dure en toch overwegend beschamend ondermaatse kinderopvang…
Afgelopen weekend vertelden vrienden uit Noorwegen dat keuze van de Nederlandse vrouw om als nergens anders in het Westen zo weinig te werken waarschijnlijk geen vrije keuze is, gemotiveerd door een gevoel van vrijheid of iets dergelijks, maar gewoon een ouderwetse notie van genderongelijkheid reflecteerd. Ik dacht niet geheel zonder eigenbelang aan het nagenoeg ontbrekende vaderschapsverlof en toen viel er een kwartje: omdat de man niet in kan springen, moet dus de vrouw dat doen in Nederland. En van uitstel (van carriere omwille van de kinders) komt afstel: die inkomensachterstand ten opzicht van de man komt zelden meer goed. Zo bekeken klopt het opeens: vrouwen zijn hier helemaal niet vreemd vaak tevreden met een klein baantje erbij, maar ze kunnen niet anders omdat we hier, in tegenstelling tot standaardvoorbeeld Zweden, weinig ouderschapsverlof hebben, en al helemaal niets voor de vader.
De VPRO blijkt precies een podcast te hebben over de samenloop van al deze onderwerpen: Opgejaagd. Hier verteld een uit Zweden afkomstige en in Nederland wonende vrouw met kinderen over haar ervaringen met de kinderopvang en school, en hoe schril het contrast is met haar vaderland. Het gaat ook over hoe ondermaats die opvang en school sowieso is in vergelijking met Zweden. Al met al eigenlijk een droevig plaatje, iets waarvoor ik me begin te realiseren dat we ons diep moeten schamen. Tezamen met mijn vorige bericht zie ik bijna geen redenen om niet naar Zweden te verhuizen.
Hier het artikel uit de podcast bij de NRC.