Kleine Uurtjes

Kort verhaal, een vingeroefening. 31 december 12056, Buitenpost Halikarnassis, Ixion-sector.Half twaalf. Ik kijk uit over Halikarnassis en zie de zwak verlichte prefab-wolkenkrabbers afsteken tegen de inktzwarte hemel. Wat moet men op de rand van beschaving toch veel missen. Eenvoudige dingen als fraaie vormen met liefde ontworpen ontberen. Waarom moeten onze eigen bouwsels juist hier door computers ontworpen worden? Je hoeft niet veel moeite te doen om je in een film over een galaxis hier ver vandaan te wanen. Het is hier al zo verstoken van elders alledaagse gemakken. Ik kan goed begrijpen waarom hier alleen mensen wonen van een jaar of twintig-dertig. Dit is een arbeidsplaats: men komt hier om carriere te maken, geld te verdienen en ervaring op te doen. Het is een plaats om snel en hard te werken, om straks een leuke baan elders te krijgen of vroeg met pensioen te gaan. Ook zijn er natuurlijk de avonturiers; mensen aangetrokken door het lege niets dat toch niet zo leeg is. Er zijn zoveel werelden, asteroiden, ruimtestations… Ach ja, voor dromers zoals ik zegt het woord ‘Ruimte’ al genoeg.Ik ben net geaccepteerd op een onderzoeksmissie in de regio. Even ten westen van Halikarnassis, aan de kant waar nog geen terraforming heeft plaatsgevonden, is de Basis. Maandag drie januari begin ik en het nieuwe jaar. Al sinds ik voor het eerst SpaceShip One van paps en mams mocht kijken, wilde ik bij het Korps Ruimte Mariniers, om kapitien te worden van een groot slagschip. Dat klinkt nu wel erg militair, maar verkenningswerkzaamheden zijn de hoofdmoot van de activiteiten van het Krops dezer dagen. De meeste schepen zijn desalniettemin volledig uitgeruste slagkruisers en staan ten alle tijden paraat als zodanig dienst te doen.Verkenning-in-persoon is voor mij een kinderdroom die in vervulling komt. Tuurlijk, de sondes van de diverse Universiteiten zijn zo’n beetje overal al geweest in Sagitarius Arm, maar dat is iets heel anders dan in levende lijve ergens geweest zijn en rondgekeken hebben. Gelukkig heeft het Korps op elke verkenningsmissie een wetenschappelijke staf aan boord, waardoor studentjes zoals ik ook een kans hebben gratis in de ruimte te kunnen zijn. Ik hoop dat we vaak en lang aan de grond zullen komen: niets leuker dan op vreemde planeten voet zetten!Kwart voor twaalf. Ik ga maar eens een blokje om. Mijn kamer is al even interessant als de wolkenkrabber waar hij in zit. De straten zijn gelukkig iets interessanter met hun winkels en neonreclames. Ik zit hier dichtbij de zuidrand van Halikarnassis: misschien kan ik even langs het terraformbos dat zich van hier tot dezelfde breedtegraad op het zuidelijk halfrond uitstrekt. Het is wel een monotone Spar-woestenij (ik geloof dat er hier een consortium aanwezig is dat een handel in kerstbomen wil gaan beginnen voor de gehele sector), maar misschien is het wel het laatste groen dat ik in een lange tijd zal zien. Verkenningsmissies bestaan voornamelijk uit reistijd. Slipstroom-mechanica gaat tot een effectieve snelheid van 200c, wat tussen sterrenstelsels evengoed nog zeker een week reizen betekent. Hoewel er holodecks zijn op de meeste slagkruisers, zijn deze vaak niet groter dan een vierkante meter of 20 (vanwege stroomgebruik) en dan komt het idee van een enorm bos zoals hier toch anders over.Er is zelfs een rondwandeling van 8 km uitgezet vanaf de kruising. Ik loop maar een eindje het bos in, want ik heb geen lampen bij me en het is er wel erg donker. Wel is het doodstil. Op de achtergrond hoor ik nog wat stadsgeluiden, maar het bos zelf spreekt niet. Geen vogels, nauwelijks insecten. Alleen die bodemfauna die nodig is voor een goede grond worden meegebracht. Misschien kan ik eens een idee ergens indienen om wat vogels te importeren. Kan er alleen maar gezelliger van worden, toch?Twaalf uur. Ik ben weer in mijn kamer. Boven Halikarnassis is het vuurwerk uitgebroken. Zucht, ik kan niet wachten op overmorgen. Ik heb nog geen idee waar de eerste missie heen zal gaan, dus het zal straks een verassing zijn. Ik hoop dat de Mariniers een beetje sympathieke lui zijn. Het schijnt dat nieuwkomers, ook van de wetenschappelijke staf, bepaalde ontgroeningsrituelen moeten ondergaan voordat ze als volwaardig lid gezien worden. Ach ja, sommige dingen veranderen nooit.