Pubertijd
Ik heb weleens gelezen dat de puberteit, de periode tussen de kinderfase en volwassenheid, een kunstmatig opgelegde fase is. De precieze argumentatie weet ik even niet meer, maar het had ermee te maken dat naoorlogse hippies de kinderen wilden beschermen tegen kinderarbeid en dergelijke en zo zorgen dat een persoon een optimale geestelijke ontwikkeling kon doormaken.
In eerste instantie dacht ik altijd: ‘gelul’, die hippies willen gewoon niet werken. Maar vandaag bedacht ik me dat het weldegelijk een noodzakelijke ontwikkelingsfase is, die juist met het oog op ‘moderne tieden’ (tied veur ut nije rieden) niet mag ontbreken. Alle nieuwe verantwoordelijkheden en mogelijkheden van vandaag de dag zijn overweldigend en soms beangstigend. Het is nu eenmaal niet meer zo dat je op je 18e trouwt met een willekeurige dame uit het dorp en het werk van je vader gaat overnemen. Alles kan, en bijna alles mag. Het gebrek aan duidelijkheid (zo moet het en niet anders is er niet meer bij), het juiste, het goede, het correcte, maakt het bepalen van je eigen plaats erg lastig. Je kunt min of meer kiezen, maar als je niets hebt om je keuze op te baseren (in eerste instantie ben je natuurlijk een onbeschreven blad), wat moet je dan kiezen? Het kost tijd en vergt langdurige overwegingen om een enigszins coherent ‘zelf’ (oej, oppassen met dat woord ;)) op te bouwen en dat is weldegelijk een nieuwe fase.
Echter, persoonlijk denk ik weleens dat deze ontwikkeling, die zo ingesnoerd wordt door ons onderwijssysteem, weleens versneld mag worden, net als het onderwijs zelf. Volgens mij kunnen we best gediplomeerde VWO’ers van 13-14 afleveren, die dan ook geestelijk al volwassen zijn (althans, enigszins eigen wortels heb doen ontwikkelen, zodat ze klaar zijn de wijde wereld in te gaan).
Samengevat: ja, de puberteit is een echte fase. En, hoewel een punt op zich, ’t mag allemaal wel wat sneller.