De Aarde is ons Park
Eigenlijk heel goed nieuws, en ik sta er ook helemaal achter, zowel persoonlijk (ik kijk graag naar de sterrenhemel) als passief milieuactivist. Toch denk ik dat we iets verliezen door zulk onderzoek.
Het gaat om dit artikel: Astronomers and Environmentalists Fight to Save Dark Skies. Kort gezegd gaat het erom hoe onze nachtelijke lichtproductie ecosystemen aantast, en ook ons beïnvloed. In onze ‘Westerse’ wereld hebben we niets meer om ’s avonds naar omhoog te kijken. Geen kinderen die met verwondering omhoog kijken (volwassen die dat doen zijn uiteraard vage wetenschappers), hooguit herinneren we het ons van vakanties hoog in de bergen of ver van de bewoonde wereld. Maar dus ook dieren die door een overhoop gehaalde bioklok het niet meer weten en wegtrekken. Vooral in water schijnt licht veel effect te hebben, in verband met die ouwe trouwe allesverslindende algen.
Het artikel gaat erover dat we dit moeten aanpakken door gelimiteerd gebruik van licht, instellen van ‘Dark Zones’ en in kaart brengen hoe we nu precies ecosystemen en onszelf beïnvloeden met al dat licht en het gebrek aan sterrenhemel. Allemaal dingen waar ik voor maar ben, maar de stap het effect van licht in kaart te brengen gaat dan weer net te ver… Ik zie het in het kader van de ‘verparkerisering’ van de wereld: alles in kaart brengen, alles weten, en daarna alles plannen, kanaliseren, vormgeven, regelen. Oke, deze mensen willen de kennis gebruiken om ecosystemen niet te beïnvloeden, maar toch verliezen we iets denk ik.
Onze naïviteit verliezen we dus: de capaciteit de wereld voor gegeven aan te nemen en een vermogen niet te willen rommelen (meddling noemt Stephen Baxter het in zijn Destiny’s Children boeken). Een beetje zoals het stereotype Indiaan: een zijn met die natuur en dat soort shit. Eigenlijk is dat helemaal niet zo newage, maar juist een hele mooie, gelukmakende houding denk ik. Cerebraal leven is maar zo cerebraal. Misschien moet ik gewoon accepteren dat er cerebralere mensen zijn, maar je begrijpt wat ik bedoel.
Het is al laat, maar het punt staat. Alles maar indelen en classificeren doet iets af aan gewoon het goede doen. Dat moet je gewoon doen en niet nadenken. Het is allemaal een beetje ‘one word too many’ heb ik het gevoel.