Robert Vuijsje
Cultuurbarbaar die ik ben lees ik zo goed als geen Nederlandse literatuur. Grondig afgeschrikt tijdens de middelbare schooltijd, leerde ik dat Nederlandse schrijvers met hun gebrek aan genre-diversiteit zeer begrijpelijk zo goed als niet bekend zijn buiten ons mooie kikkerland.
Natuurlijk snij ik mezelf met zo’n houding me af en toe in eigen vingers; deze week door mijn ontdekking van Robert Vuijsje. Hij was te gast in een podcast over eten (Mangiare, en ik raad hem van harte aan!), waar uiteraard niet enkel het eten op tafel komt maar ook het verhaal van de gast.
Dat verhaal, grotendeels het onderwerp in het boek “Alleen maar nette mensen”, blijkt heel interessant en herkenbaar te zijn! Uiteraard zal ik het hier niet dunnetjes overdoen, daarvoor luistert u maar naar de podcast of leest het boek, maar de ervaring er niet helemaal tussen te passen in de (elite van) onze hoofdstad, ondanks de gedeelde huidskleur, en altijd op zoek te zijn naar iets anders dan de anderen, die herken ik enorm. Robert ging tijdens de studie niet naar langs de gebaande paden naar Londen of New York, maar naar het zuiden van de VS (ik herinner me vaag St. Paul uit de podcast, maar Wikipedia zegt Memphis). Dat verbaasde mij ook zo, die beperkte belangstelling van mijn mede-studenten.
Ik heb het boek inmiddels bemachtigd!